Streets of Byimana

In de straten van Byimana

Op een dag liep ik door het dorp en er kwamen een groep kinderen naar mij toegerend. Klein dat ze waren maar niet bang. Zij omhelsden mij als bij het weerzien van een verloren gewaande familielid. Vanaf de vroege ochtend tot aan de late uurtjes waren deze kinderen op straat te vinden. Vaak droegen zij dagenlang dezelfde oude kleding en de een  had nog een grote snottebel dan de ander. Naar school gaan ze (nog) niet. Na deze omhelzing bleken wij op een of andere manier aan elkaar verbonden te zijn.

Deze kinderen noemde ik gekscherend de street kids van Byimana Eigenlijk grappig bedoeld maar toch keiharde werkelijk. Deze kinderen leven met de rest van het gezin vaak onder zware omstandigheden. Doordat ze tekort hebben aan vrijwel alles loopt hun ontwikkeling en groei achter. Sommige van deze kinderen lijken rond de 4 jaar oud maar zijn vaak jaren ouder. Deze zware omstandigheden zijn niet de schuld van hun moeders. Elke dag is het een gevecht om aan eten te komen. Moeders hebben kapotte handen en knieën van het zware werk op het land. Al dat zware werk heeft niet geleid tot betere levensomstandigheden in tegendeel zelfs! Soms komt moeders s avonds thuis  met alleen ene zakje zoete aardappel.

Deze kinderen deden tot toen nog niet  mee met ons project. Maar de kinderen waren vanaf die tijd niet meer weg te slaan bij het Oranjehuis.  Meestal stonden zij al in de vroege ochtend bij de poort. Vaak voor dat ik zelf wakker was. De eerste wat ik deed was de poort openen. Bijna altijd zaten de kinderen met hun grote ogen vol verwachting op mij te wachten. Eerst kregen zij van ons wat te drinken en later een warme hap. Soms wat er van een dag eerder overgebleven was en soms vers. Maar dat maakte de kinderen niets uit, kliekje of niet als ze hun maag mee gevuld kregen.  De kinderen aten zo gulzig en snel  dat wanneer ik met mijn ogen knipperde de schaal al bijna leeg was. Alles ging op ook het eten wat op de grond was gevallen aten zij gewoon op. Op een of andere manier raakt je dat…..

Daarna was het lekker spelen voor de kinderen, met een autootje of een ballon konden zij zich de hele dag vermaken. Het maakte de kinderen niets uit wat ze kregen. Vaak waren deze kinderen de hele dag bij het Oranjehuis. De hele dag en niemand dacht hey waar is mijn kind? Natuurlijk wisten zij wel waar hun kroost uithing en dat het op een betrouwbaar adres was maar toch….